Paviljoen van de Menselijke Driften

Op korte afstand van de moskee die een van de hoeken van het Jubelpark inneemt, staat een paviljoen dat door Victor Horta ontworpen is als een klassiek geïnspireerd tempietto.

Het op een kleine met gras begroeide verhoging geplaatste gebouwtje, dat eigendom is van de Belgische Staat, werd tussen 1891 en 1897 gebouwd om er een verbazingwekkend reliëf in Carraramarmer van beeldhouwer Jef Lambeaux op te hangen. Toen de kunstenaar zijn gipsmodel op ware grootte tentoonstelde op het driejaarlijks salon van Gent, veroorzaakte het een felle polemiek in de katholieke pers.

Toch werd het ontwerp uitgevoerd en ook vandaag nog dient de enkelvoudige zaal, met zijn mozaïekvloer en muren die met witsteen van Euville en platen van geel Sienamarmer zijn bekleed, als schrijn voor een reliëf van 12 m lang bij 8 m hoog, samengesteld uit zeventien blokken Carraramarmer. Het stelt de genoegens en de ongelukken van de mensheid voor waarop de Dood toeziet, links geflankeerd door de drie Gratiën en rechts door de Helse Legioenen, met uiterst rechts de gekruisigde Christus, in het gezelschap van God de Vader en de drie Schikgodinnen. In het onderste register zien we achtereenvolgens het Moederschap, de Verleiding, de Zelfmoord, de Drie Leeftijden van de Mensheid en de Moord op Kaïn en Abel. In het middelste register bevinden zich de Ontucht, de Vreugde of het Bacchanaal, de Verkrachting, de Oorlog en de Wroeging of Adam en Eva.

Bij een horizontale lezing zien we de Mensheid die verdeeld is tussen het vrouwelijke principe, synoniem van plezier, links en het mannelijke principe, synoniem van lijden, rechts. Ze ontmoeten elkaar op dramatische manier in het midden met de Zelfmoord, de Verkrachting en de Dood.