In 1905 vestigde La Presse Socialiste de drukkerij en de redactielokalen van de krant Le Peuple in de Sint-Laurensstraat, in een wijk die bekend stond als de drukkerswijk. Het gebouw in art-nouve...
De jaren gaan voorbij maar Arno verandert niet. Arno met zijn maanvormig gelaat door het leven getekend, zijn “Belgische” humor, en schorre stem.
Een album van Arno, daar wordt altijd naar uitgekeken, maar het is voor zijn concerten dat hij het meest wordt geapprecieerd. Hij heeft een ‘présence’ op het podium en een aura die maken dat elke prestatie uniek is.
We kennen de man want we hebben hem vier jaar geleden gefilmd bij de kapper in de Sint Katelijne-wijk. Een verbazingwekkend en magisch moment dat voor altijd een van de mooiste momenten van Bruxelles Ma Belle zal blijven. Deze keer hebben we een afspraak met hem in de nieuwe burelen van PIAS, zijn Belgische platenfirma, want de label heeft onlangs Anderlecht verlaten om te investeren in de voormalige lokalen van de krant Le Peuple.
Het is dus in de hall omgevormd in vynylwinkel dat Arno zich geïnstalleerd heeft in het gezelschap van zijn twee musici. Hij speelde voor ons drie titels uit zijn nieuwe album “Human Incognito” dat – we kunnen het u verzekeren – echt fantastisch is!
Klein en verborgen in de Sint-Katellijnewijk, is CUT ME veel meer dan een kapsalon. Om exact te zijn: het is GEEN kapsalon ! Uitbater Fred definieert het simpelweg als een “plaats”. Hij knipt w...
« Vous avez une heure avec Arno, ce sera lundi et chez le coiffeur près de chez lui ». Voilà comment nous avons appris que nous allions filmer le géant belge.
Nous n’avons donc pas chipoté. De plus, le lieu que nous ne connaissions pas s’est avéré être un petit bijou de surréalisme caché dans le quartier Sainte-Catherine.
La maison de disque nous assure que nous sommes les premiers en Belgique à réaliser une session acoustique en sa compagnie. Le stress monte donc à l’approche de l’enregistrement. Fred le coiffeur nous accueille en nous précisant qu’il ne s’agit en aucun cas d’un salon de coiffure mais d’un « lieu ». En effet, nous le classerons comme « galerie d’Art » plutôt que « salon de coiffure » : pas de miroirs pour se regarder, une niche dans laquelle est endormi un chien de cheveux, des phrases surréalistes sur les murs, Jésus avec un billet de un Dollar, des télévisions retransmettant le passage des gens dans la rue… Un minuscule endroit truffé de mille trésors.
Et dans l’unique fauteuil du « lieu » est affalé Arno. Silencieux, il prend très au sérieux l’exercice. Les paroles écrites à la main sont devant lui, il règle quelques détails avec son pianiste attitré, et décide de commencer.
La voix s’arrête, le piano aussi. Nous savons que nous venons de filmer un monument belge, comme ça, en quatre minutes. Arno prend ses feuilles et s’en retourne à son quartier. Nous restons là encore un peu, le sourire aux lèvres.
